|
Prawnik radzi
Zasiedzenie udziału nieruchomości Możliwość zasiedzenia całości nieruchomości, przy spełnieniu określonych warunków jest oczywista. Wątpliwości natomiast przysparza możliwość zasiedzenia jedynie udziału we współwłasności nieruchomości. Zagadnienie to rozstrzygnął Sąd Najwyższy, postanowieniem z dnia 17 stycznia 2007 r. ( sygn. akt II CSK 416/06), w którym stwierdził, iż istnieje możliwość nabycia przez zasiedzenie udziałów należących do drugiego współwłaściciela czy innych współwłaścicieli. Warunkiem zasiedzenia części nieruchomości należącej do współwłaściciela jest istnienie wystarczająco długiego okresu posiadania samoistnego. Zgodnie z art. 172 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to jego przekonanie uzasadnione jest okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Przypadki dobrej wiary zdarzają się zdecydowanie rzadziej, np. gdy notariusz błędnie sporządził umowę sprzedaży i była ona nieważna. Jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Rozwiązanie to stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza. Zasada, że spadkobierca może doliczyć okres, w jakim rzecz znajdowała się w samoistnym posiadaniu jego spadkodawcy, ma zastosowanie tak do dziedziczenia ustawowego, jak i testamentowego. Wymagane dla zasiedzenia posiadanie samoistne musi trwać "nieprzerwanie" przez wymagany ustawą okres. Obowiązują przy tym wszelkie określone przepisami o posiadaniu reguły dotyczące ciągłości posiadania. Znajduje więc tu zastosowanie domniemanie ciągłości posiadania. Posiadanie przywrócone poczytuje się za nieprzerwane. Zatem nawet fakt przejścia nieruchomości w zarząd państwa na okres kliku lat nie powinien stanowić przeszkody w zasiedzeniu udziału w prawie własności nieruchomości. Podstawa prawna: Kodeks Cywilny (Dz.U.64.16.93)
Joanna Nowacka
prawnik Kancelaria Doradztwa Prawnego "Leximus" |